jeden obok drugiego

См. также в других словарях:

• obok — 1. «przyimek łączący się z dopełniaczem, oznaczający» a) «znajdowanie się czegoś lub dzianie się w bezpośredniej bliskości, po prawej lub lewej stronie tego, co oznacza rzeczownik» Położyć łyżkę obok talerza. Siedzieć obok żony. Lampa stała obok… …   Słownik języka polskiego

• wyminąć — dk Vb, wyminąćnę, wyminąćniesz, wyminąćmiń, wyminąćnął, wyminąćnęła, wyminąćnęli, wyminąćnięty, wyminąćnąwszy wymijać ndk I, wyminąćam, wyminąćasz, wyminąćają, wyminąćaj, wyminąćał, wyminąćany 1. «przejść, przejechać obok czegoś, kogoś,… …   Słownik języka polskiego

• rząd — I m IV, D. rzędu, Ms. rzędzie; lm M. rzędy 1. «pewna liczba ludzi, przedmiotów itp. stojących, umieszczonych jeden za drugim lub jeden obok drugiego; szereg» Długi, równy rząd czegoś. Pierwszy, środkowy, ostatni rząd krzeseł. Rzędy porzeczek,… …   Słownik języka polskiego

• iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… …   Słownik języka polskiego

• zewrzeć — dk XI, zewrzećwrę, zewrzećwrzesz, zewrzećwrzyj, zwarł, zwarty, zwarłszy zwierać ndk I, zewrzećam, zewrzećasz, zewrzećają, zewrzećaj, zewrzećał, zewrzećany, książk. «mocno zetknąć ze sobą dwie części czegoś, dwa przedmioty lub spowodować, by coś z …   Słownik języka polskiego

• przy — «przyimek łączący się z rzeczownikiem (lub innymi wyrazami pełniącymi jego funkcję) w miejscowniku; sygnalizuje stosunek współwystępowania, styczności w czasie i przestrzeni; elementem, do którego coś jest odnoszone za pomocą przyimka przy może… …   Słownik języka polskiego

• raz — m IV, D. u, Ms. razzie 1. lm D. ów dziś zwykle w lm «uderzenia, ciosy; cięcia, ukłucia, sztychy» Bolesne, dotkliwe, mocne, okrutne razy. Razy rózgi, bata, topora, miecza. Odpierać razy. Zadawać razy. Okładać kogoś razami. Zasłaniać, chronić kogoś …   Słownik języka polskiego

• pokot — m IV, D. u, Ms. pokotocie, blm łow. «zwierzyna ubita na polowaniu i ułożona szeregiem podług hierarchii łowieckiej; rozkład» pokotem «jeden obok drugiego, jeden za drugim; rzędem, szeregiem» Kłaść się, leżeć, padać pokotem …   Słownik języka polskiego

• front — m IV, D. u, Ms. frontncie; lm M. y 1. «przednia strona, przód czegoś; pierwsza linia, czoło oddziału, kolumny» Front kolumny, pochodu. Stanąć przed frontem kompanii. Atakować nieprzyjaciela z frontu. ∆ meteor. Front atmosferyczny (np. front… …   Słownik języka polskiego

• rozłożyć — dk VIb, rozłożyćżę, rozłożyćżysz, rozłożyćłóż, rozłożyćżył, rozłożyćżony rozkładać ndk I, rozłożyćam, rozłożyćasz, rozłożyćają, rozłożyćaj, rozłożyćał, rozłożyćany 1. «rozprostować, rozpostrzeć coś złożonego; położyć na czymś rozpościerając;… …   Słownik języka polskiego

• ściskać — ndk I, ściskaćam, ściskaćasz, ściskaćają, ściskaćaj, ściskaćał, ściskaćany ścisnąć dk Va, ściskaćnę, ściśniesz, ściśnij, ściskaćnął, ściskaćnęła, ściskaćnęli, ściśnięty, ściskaćnąwszy 1. «wywierać ucisk na coś ze wszystkich albo z dwóch… …   Słownik języka polskiego